Titanic – niezwykła wystawa odnalezionych przedmiotów

Kwiecień 1912 roku okazał się być dla najsłynniejszego brytyjskiego transatlantyku tragiczny – pierwszy rejs okazał się być tym ostatnim.  Szczątki statku spoczywają na dnie północnego Atlantyku, lecz dzięki staraniom pasjonatów z całego świata wydobyto wiele przedmiotów, które można dziś podziwiać na mobilnej wystawie wędrującej po całym świecie.

Wystawa Titanic the Exhibition jest swoistą podróżą w czasie, podczas której można poznać wiele faktów historycznych, opowieści, a także poczuć się jak na pokładzie Titanica dzięki rekonstrukcjom korytarzy i kabin. Odwiedzający wystawę mają również szansę poznać wiele wzruszających historii, które “opowiadają” odnalezione przedmioty osobiste pasażerów.

fot. Materiały prasowe/Titanic the Exhibition

Wystawa została przygotowana z pomocą Fundacji Titanica, której członkowie to zarówno zainteresowani losami Titanica, jak i członkowie rodzin uczestników tragicznego rejsu.

Wśród eksponatów odnajdziemy m.in. małe dziecięce buciki, zastawy stołowe, obrączki ślubne, czy odnalezione listy, dokumenty i pocztówki pasażerów rejsu.

fot. Materiały prasowe/Titanic the Exhibition

 

fot. Materiały prasowe/Titanic the Exhibition

Bogowie polskiej medycyny

fot. Materiały prasowe

Najsłynniejszy polski kardiochirurg kilka lat po swojej śmierci otrzymał niezwykły hołd w postaci filmu wyreżyserowanego przez Łukasza Palkowskiego. Główna rola została mistrzowsko odegrana przez Tomasza Kota, co doceniło jury przyznające Złote Lwy przyznając aktorowi nagrodę za najlepszą pierwszoplanową rolę męską w 2014 roku.

Film “Bogowie” to niezwykła opowieść o niepoddawaniu się własnym słabościom oraz o walce dedykowanej szlachetnemu celowi – walce o ludzkie życie. Widzowie są świadkami wielu dramatycznych momentów towarzyszącym filmowemu Zbigniewowi Relidze, który marzy o przeprowadzeniu pierwszego udanego przeszczepu serca w Polsce. Obserwacja pracy lekarza, który musi operować precyzyjnie, odpowiedzialnie i nieraz podejmować zaskakujące decyzje potrafi zainspirować każdego, niezależnie od wykonywanego zawodu – na pierwszy plan wyłania się po prostu człowiek, który z ogromną mocą wierzy w zrealizowanie swojego celu.

Wielką nauką “Bogów” (bogów, czyli lekarzy pracujących w zespole Religi) jest przede wszystkim godzenie się z porażką. Kiedy w grę wchodzi ludzkie życie, ból po stracie człowieka potrafi zabrać wszystkie siły, nadzieję i wiarę w swoje umiejętności, jednak jak się okazuje, kluczowe jest przetrwanie pasma porażek, by wreszcie odnieść sukces.

Fukushima, moja miłość

fot. Materiały prasowe

 

Czy miejsce dotknięte katastrofą naturalną,  naznaczone ludzkim cierpieniem i przepełnione pustką może być atrakcyjne dla młodej dziewczyny? Japońskie wybrzeże stało się dla głównej bohaterki – Marie – osobistą ucieczką od własnego cierpienia. Początkowo czuje, że pomoc niesiona innym uzdrowi ją samą, lecz przebywanie pośród poczucia straty i pustki.

Film przepełniony jest pustką – pustką emocjonalną oraz dosłownym pustkowiem japońskiego regionu, którego mieszkańcy byli zmuszeni pogodzić się ze stratą i rozpocząć budowę życia na nowo. Druga wyrazista postać filmu to właśnie wiekowa Japonka, która za wszelką cenę chce wrócić do zniszczonego, ale jej własnego domu.

fot. Materiały prasowe

fot. Materiały prasowe

Ostatnia rodzina – jakie było życie Beksińskich?

 

fot. Materiały prasowe

Zdzisław Beksiński to jeden z najbardziej znanych polskich artystów; jego grafiki, ze względu na bardzo charakterystyczną stylistykę, wzbudzają wiele emocji. Obrazy pełne głębi, ponurych barw i elementów kojarzonych ze śmiercią zdają się wprawiać odbiorców w zastanowienie nad emocjami towarzyszącymi twórcy. Tematyka prac Beksińskiego potrafiła wprawić wielu w osłupienie, lecz jeszcze bardziej emocjonującym wydarzeniem była jego niespodziewana tragiczna śmierć z ręki mordercy.

O rodzinie Beksińskich (Zdzisław oraz jego żona Zofia mieli syna Tomasza) mówi się nawet jako przeklętych – śmierć zdaje się towarzyszyć im nieustannie. Zofia Beksińska zmaga się z depresją oraz tętniakiem aorty, syn Tomasz zmaga się z problemami emocjonalnymi a dwie matki małżeństwa Beksińskich dzielą z nimi dom u kresu swojego życia, zmagając się z chorobami i ostatecznie odchodząc w domowym łóżku.

“Ostatnia rodzina” to intrygująca opowieść o perypetiach rodziny Beksińskich, ukazująca (nie)codzienne życie, przepełnione drobnymi radościami, ale i bólem, realizmem, bez zbędnego kolorowania.

Paterson, czyli jak cieszyć się prostymi rzeczami w życiu

fot. Materiały prasowe

Cisza, spokój, harmonia

Tytułowy Paterson (Adam Driver) to kierowca autobusu, ale również i miasto w amerykańskim stanie New Jersey. W skrócie: Paterson mieszkający w Paterson.

Poranna pobudka to dla Patersona niezmienny rytuał – budzik, czułe szturchnięcie wciąż śpiącej ukochanej, niczym nie wyróżniający się zestaw ubrań oraz stała droga do pracy. Zawsze zgrana z czasem co do minuty zajezdnia autobusowa spokojnie zanurza Patersona w codziennej mantrze  – przygotowanie do jazdy przydzielonym mu autobusem, niezmienna wymiana zdań z odprawiającym pojazdy znajomym oraz… niepozorny notes.

Czy życie kierowcy autobusu może być jakkolwiek niezwykłe?

fot. Materiały prasowe

Pozornie nieważne jest ważne – to zdanie, które może towarzyszyć w trakcie całego seansu. Paterson to przecież zwyczajny kierowca autobusu, którego praca nie wydaje się być jakkolwiek inspirująca. A jednak Patersonowi zawsze towarzyszy jego notes – to tam zapisuje swoje myśli w poetycki sposób, nadając otoczeniu magiczny pierwiastek.

 Jim Jarmusch nie omieszkał przemycić w filmie smutku, melancholii, zobojętnienia, ale
i oryginalnej dziwności. Zwykły kierowca autobusu, który mieszka z pozytywnie zakręconą żoną-artystką (Golshifteh Farahani), ich przepełnione artystycznymi akcentami mieszkanie oraz buldog angielski, który wciela się w rolę komika, a nawet czarnego charakteru, którego niecny występek wystawia na ciężką próbę psychikę Patersona – to tylko kilka niepozornych elementów, które soczyście przełamują monotonię życia codziennego bohaterów.   Monotonię skromną, bo przepełnioną wewnętrznym szczęściem, uważną i cichą obserwacją życia.

Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie, czyli dlaczego przyjaciele coś przed tobą ukrywają

fot. Materiały prasowe

 

Telefony, smsy, wiadomości wymieniane na portalach społecznościowych, e-maile… Jak wiele informacji kryją na nasz temat?

Włoski komediodramat w reżyserii Paolo Genovese to wyjątkowa lekcja życia przedstawiona na przykładzie relacji 7 przyjaciół.  Podczas wspólnej uroczystej kolacji pada pomysł zabawy: każdy kładzie na stole swój telefon komórkowy i odczytuje na głos przychodzące wiadomości a także odbiera połączenia i prowadzi rozmowę tak, by wszyscy słyszeli. Początkowa reakcja przyprawia wszystkich o strach, lecz odmowa podjęcia się wyzwania mogłaby jednoznacznie wzbudzić podejrzliwość innych. Z lekkim dyskomfortem każdy godzi się na udział w zabawie, która pisze nieoczekiwany scenariusz.

Film doskonale ukazuje życie w jego skomplikowanej formie; takiej, która często jest poza świadomością naszych bliskich. Każdy z nas potrafi skrywać większe lub mniejsze tajemnice, ale czy jesteśmy świadomi tego, że jeden ujawniony sms mógłby kompletnie zmienić nasze dotychczasowe życie…?

 

fot. Materiały prasowe

fot. Materiały prasowe

Ja, Olga Hepnarova – emocje morderczyni

fot. Materiały prasowe

Posępne i nieufne spojrzenie, podkrążone oczy, zgarbiona, zamknięta postawa, a do tego zbyt luźne ubrania, które smętnie wiszą na karykaturalnie chodzącej postaci.

Oto czesko-polsko-słowacka produkcja prezentująca Olgę Hepnarovą – niesławną obywatelkę Czech, która w latach 70. dopuściła się morderstwa, wjeżdżając w grupkę niewinnych osób na praskim chodniku. Film stara się ukazać osobowość Olgi, próbując pobudzić widza do refleksji nad powodami kierującymi 22-latkę do dokonania makabry.

Na samym początku wędrówki przez życie Hepnarovej zaglądamy do jej domu, który zasiewa ziarno chłodu, nienawiści i niezrozumienia, przez co młoda – bo 13-letnia – Olga próbuje popełnić samobójstwo. Nie znajduje wsparcia od swojej matki (lekarki), która w przeciwieństwie do Olgi jest kobietą modnie ubraną, zadbaną i dobrze wykształconą. Młoda Hepnarova przechodzi leczenie psychiatryczne, podczas którego spotykają ją bolesne przeżycia – jest bita przez swoje “koleżanki” z pokoju. Odrzucenie i pogarda to nieustanni towarzysze życia Olgi, którzy potęgują w niej złe emocje, za które ma potrzebę odpłacić się społeczeństwu.

Maria Skłodowska-Curie – zapowiedź

fot. Materiały prasowe

Odkrywczyni, naukowiec, matka, żona i kochanka – to zwykły-niezwykły portret Marii Skłodowskiej-Curie. Dzięki swojemu uporowi udało jej się wyjechać na studia do Paryża, gdzie jej dokonania okazały się znaczące – zarówno dla świata nauki jak i świata kobiet. Jest pierwszą kobietą, która zdaje egzaminy wstępne na elitarnej Sorbonie (a wydziale chemii i fizyki), jest pierwszą kobietą, która otrzymała tytuł doktora fizyki oraz profesora Sorbony. Skłodowska-Curie to również pierwsza podwójna laureatka Nagrody Nobla i – jak gdyby była zbyt mało “pierwsza” – nawet po śmierci zostaje pierwszą kobietą-naukowcem pochowaną w paryskim Panteonie.

Pokot – ekologiczny manifest Agnieszki Holland?

fot. Materiały prasowe

 

Połączenie kryminału, zbrodni, miłości do zwierząt, wegetarianizmu i życia w głuszy. Czy jest coś bardziej oklepanego od stereotypu wegetarianki-wariatki? Agnieszka Holland zwraca uwagę na bardzo ważny temat polowań oraz życia  próbując znaleźć metodę w tym szaleństwie.

Siła człowieka ukazana jest jako bezwzględna i totalnie podporządkowująca sobie świat słabszych zwierząt, które nie mają nic do powiedzenia. Bo czy ktoś przejmuje się losem małych leśnych robaków, którym zabierany jest dom przez masowe wycinki? Historia przedstawiona w filmie obraca los przeciwko ludziom, którzy czuli się wszechmocni i roszczący sobie prawo o decydowaniu o życiu innych istot.

Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej

fot. Materiały prasowe

Maria Sadowska, znana większości jako artystka muzyczna, tworząc swoje najnowsze dzieło – film “Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej” – niewątpliwie pokazała, że warto zainteresować się innymi dziedzinami jej działalności. Filmowa “Sztuka kochania” niezwykle przyciągnęła polskich widzów, gromadząc ok. ćwierć miliona osób już pierwszego weekendu od jej premiery.

Intrygujący, różnobarwny, emocjonalny, ale i fizyczny, z poczuciem humoru… lecz przede wszystkim prawdziwy – to słowa, które pierwsze przychodzą na myśl po seansie. Film w reżyserii Sadowskiej wielu dopiero zapewne przedstawia postać Michaliny Wisłockiej, ale gros widzów pamięta ją ze swojej epoki jako ginekolog i seksuolog, która z uporem walczy o popularyzację wiedzy, uświadamianie w dziedzinie ludzkiej seksualności. “Sztuka kochania”, tj. książka autorstwa Michaliny Wisłockiej – bo to właśnie główna sprawczyni całego zamieszania – została wydana po wielu usilnych staraniach. Próbach zwalczenia politycznych ograniczeń, kościelnych nakazów, a nader przełamania tematu tabu, jakim jest seks.

Popularność książki (sprzedana w milionach egzemplarzy) jak i samego filmu z Magdaleną Boczarską w roli głównej pokazuje, że pomimo upływu lat, wyżej wspomniana tematyka wciąż pozostaje zagadką, tajemnicą, wreszcie tytułową “sztuką”, która ciekawi i którą warto zgłębić.

Wiele zarzutów kieruje się  pod adresem samej Wisłockiej, której życie osobiste nie należało do najłatwiejszych, ale czyż tutaj nie powinno chodzić o coś więcej niż ludzkie błędy? Film oparty na życiowych perypetiach najsłynniejszej polskiej seksuolog pokazuje, że warto wyjść poza szablonowe, narzucone przez kulturę, otoczenie, stereotypy; pokazuje, że tutaj w grę wchodzi szczęście własne, związku, rodziny, a co za tym idzie pokoleń szczęśliwego narodu.